Hepimiz başarmak istiyoruz. Var mı aksini düşleyen? Ben de başarı sorularını sınırladım. Yeni girişilecek bir işi nasıl başarırım? Nedir bir girişimcinin karşısındaki engeller ya da tuzaklar?
Hepimiz başarmak istiyoruz. Var mı aksini düşleyen? Ben de başarı sorularını sınırladım. Yeni girişilecek bir işi nasıl başarırım? Nedir bir girişimcinin karşısındaki engeller ya da tuzaklar?
İşte pratik sorumuz: Ben bu işi nasıl başarırım?
Tavsiyemiz: Efsane zenginler gibi garajda (sıfır maliyet) başla, ama gözünü zirveden ayırma. Tüyo: Ne yaparsan yap küçük kalmaya özen göster. “Küçük”ü siz nasıl isterseniz yorumlayabilirsiniz. Diğer klasik nasihat ise tabii ki; pazarı da müşteriyi de çok iyi tanı. Bildiğin işi yap, bildiğin alandan şaşma ve çok farklı ya da çok yeni bir şey yarat!
Klasik olmayan nasihat; tutkulu ol ama saplantıya kayma. Acele et ama hızlı gitme. Sindir! Ve finans. Ahh o para pul işi yok mu, mali tarafı asla göz ardı etme.
Murat Özbilen yönetim danışmanı. Yerel ve küresel çok ama çok örnekle çalıştı, çalışıyor. Kapsamı mümkün olduğunca daralttım, ben sordum o yanıtladı. Bakalım işinize yarayacak mı;
Bir senaryomuz var. Aktör önde gelen kurumlardan birinde çalışıyor. Dışarıdan başarılı. Mutlu olması gerekiyor. Değil ama! 40-45 yaş aralığında, dijital pazarlama profesyoneli. Her şeyden sıkılmış görünüyor. Ama bir hayali var. Tutturmuş restoran açacağım diye. Müthiş aşçı olduğunu sanmayın azimle kendisini eğitiyor. Her ay maaşını sorunsuz alırken, kalbinin sesini mi dinlesin yoksa makul mu olsun?
Tam ikilem. Çok sık karşılaştığım konulardan bir tanesi. Çünkü okul bittikten sonra birçok kişi kurumsal yerlerde çalışmaya başlıyor. Orada kariyerleri yavaş yavaş gelişiyor, büyüyor. Öte yandan da içlerinde o veya bu sebepten dolayı uhdeler oluyor. Ben şunu yapsam, ben bunu yapsam diye. Belli bir zaman sonra da patlama noktasına gelebiliyor. O zamana kadar inşa ettiği bir geçmişi var, kariyer olabilir, gelir seviyesi olabilir, ailesi varsa çoluk çocuk var. Dolayısı ile bunların getirdiği mesuliyetler var. Yani bir yandan bir yolda gidiyor ve bir yandan da bir yoldan kendisini çıkartacak, ayartacak kafasında hoş fikirler de var. Dolayısıyla bunun aslında iki tarafından da ayrı ayrı bakmak lazım. Bence iki bacağı var. Bunlardan bir tanesi o start-up veya yapacağı iş ile ilgili olan şeyler. Yani tamamen o işe yönelik olan konular. Bunlar nedir? Herhangi birisi bir şeye başlarken, dünyanın neresinde olursa olsun, en önemli şeylerden bir tanesi mümkün olduğu kadar küçük başlaması. Ama gerçekten mümkün olduğu kadar küçük başlaması. Hatta şöyle bir anekdot anlatayım. Ben deniz, tekne ve o tip şeyleri seviyorum. Ama hiç teknem olmadı. Çok arzu ederdim fakat almaya niyetlendiğim zamanlarda bir tanıdığımız dedi ki, “bir tane Zodiac bot al, üç yaz boyunca hala sizde duruyorsa bir büyüğüne geçebilirsin.”. Hakikaten o Zodiac bot ilk sene her gün suya indirildi ve kullanıldı. İkinci sene evde kaldı, şişirilmedi bile. Üçüncü sene indirdik, çalındı gitti.Başka deyişle üç sezonun sonuna kadar duramadı. Demek ki bir bildiği varmış.
Tecrübeye kulak vermek lazım.
O yüzden birincisi mümkün olduğu kadar küçük başlamak lazım.
“Mümkün olduğu kadar küçük” deyince “bir tutam tuz, birazcık baharat, az biraz kekik...” der gibi. Mümkün olduğu kadar, ne kadardır?
Burada söylemek istediğimiz şey, kişinin iyi bildiği işi yapmasında fayda var. Yani bahsetmiş olduğunuz kişi yemek konusunu kendisi çok iyi bilmiyorsa, inceliklerini bilmiyorsa, kendisi bizzat bunu yapmıyorsa o zaman böyle bir şeye girmesi, başkasına güvenerek işin ana temel mutfağını teslim ediyor olarak bir yere giriyor olması oldukça riskli bir şey. Demek istediğim bu. Dolayısı ile mesela teknoloji firmalarına, start-up’lara bakıyoruz, birçoğu bizzat kendileri kodlamaları yaparak başlıyorlar.
Garajda başlama.
Aynen. 3-5 arkadaş bir araya geliyorlar. Mümkün olduğu kadar düşük maliyet. Yurt dışında bunun modelleri var. Yanında eleman çalıştırdığın zaman dahi onu şirketten bir hisse vererek çok düşük rakamlara çalıştırıyorsun. O yüzden ilk düşünmesi gereken şey bu. Tabii bizzat beceri alanında olmasında fayda var. Kendisini geliştirebilir.
Her iyi yemek yapan, lokanta, iyi kod yazan biri yazılım-evi kurmalı mı? Ben çok güzel resim yapıyorsam resim atölyesi açabilir miyim? Kriter ne olmalı?
Hangi konuda girişime başlayacaksak şu iki kriterden bir tanesinin gerçekleşiyor olması lazım. Bir, hiç kimsenin yapmadığı bir şeyi ortaya çıkarıyor olmak. O ana kadar hiç kimsenin yapmadığı ya da yapılan bir şeyi daha farklı yapıyor olmak. Tepesine kuş kondurmak da farklıdır, çok düşük maliyetle yapmak veya farklı kalite boyutuna taşımak da farklı yapmaktır. İki tanesinden bir tanesini sorgulaması gerekiyor. Bunun için de pazarı iyi bilmesi lazım. Ben nerelere hizmet verebilirim, kimlere – pazarın hangi tarafına hizmet ediyorum. Sadece müşteri tarafını bilmek değil aynı zamanda pazarda benzer işi yapanlarla da mukayese ederek, “Acaba ben bunu onlardan farklı mı yapıyorum? Anlatabildiğim bir farkım var mı?” Tabii zaman geçtikçe bunlar daha zor olmaya başlıyor. İstatistiklere göre 10 binde 1 tane fikir tutuyor ve geliştiriliyor.
10 binde 1.
Start-up’larda şu anda böyle.
Türkiye için mi söz ediyoruz, yoksa ABD rakamı mıdır bu?
Bu dünyada genel olan bir şey.
Türkiye’de oran ne olabilir? Daha mı kolay ya da tersine daha mı zor?
Pazar belki bazı alanlarda daha kapalı olabilir. Bazı şeylere erişim daha zor olduğundan dolayı olabilir. Ama pazar yeri ne kadar büyükse, mobilite ne kadar fazlaysa ve insanlar rahat erişebiliyorlarsa o kadar rekabetçi ve o kadar zor olmaya başlıyor. Fakat sadece bu da değil, farklı olması ve/veya “unique” tek olması gerek. Bir de fikirlere alkış tutan bravo diyen çok olur, tam tersine fikrini, düşüncesini öldürmeye çalışmasında fayda var. Buradan neyi söylemek istiyorum? Niye olmayacağı, neden ters gidebileceği konusunda ciddi beyin fırtınasına ihtiyaç var.
Bunu insan kendi kendine yapamıyor.
Yapamıyor çünkü orada tutku ile kendi geliştirdiği şeye bağlı kalıyor.
Diğer yandan tutku öldürülmemesi gereken bir şey.
Doğru.
Örneklerle işin neden olamayabileceği konusunda fikir ortaya koyduğunda da yanlış anlaşılabiliyor.
Evet. Demotive ediyorsun diyor. Belki bunu, yapısal yapmakta fayda var.
Nasıl?
Kastım şu, birincisi kişinin sırf kendi sesini dinlemesi değil bu işler içerisinde olan veya bu işlere yakın olan insanlardan bir grupla şöyle bir çalışma yapabilir. Diyebilir ki, “fikir bu”. Bir tahtaya önce pozitif taraflarını yazalım diyebilirler; bu iş niye tutar, niye güzel bir şey olabilir, nasıl bir katkı sağlar… yazabilirler. Sonra, herkes ciddi anlamda bunun negatif tarafını söyler. Bu sefer negatif tarafları yazarlar. Böyle olduğu zaman farkındaysan iki tarafı da objektif bir platforma getiriyoruz. Tartışma muhtemelen verimli geçer. Tek başına kendisinin yapması değil, bir grup arkadaşı ile yapıyor olması faydalı.
Bence buraya kadar tartışmamız romantik. Gerçekçilik katmak istiyorum. Bu ve benzeri bir start-up ne tür bir maliyetle doğuyor? Ne kazanır diye soramam ne olduğu belli değil ama kazancı sağlayan nedir? Bu ister bir yemek firması ister başka bir uygulama olsun… Örneğin okuldan yeni mezun, üstelik yetenekli 3 tane kameraman bir araya gelmek istiyor. Sektörde de hayat serbest çalışmaya yatkın, iyi yapanlar da aradan sıyrılıyor. Gel şirketleşelim diyorlar. Böyle bir örnek de olabilir. Bunlar çok karşılaştığımız örnekler…
İşte o iki şeyden bir tanesini söyleyebiliyor olması lazım. Birincisi, şirketleştikleri takdirde neyi farklı yapacaklar. İkincisi, eğer bir şeyi farklı yapmayacaklarsa şirketleştikleri takdirde ortaya “unique” bir şey çıkacak mı? Ortaya kendine münhasır bir şey çıkacaksa bir mana ifade edebilir, bir sonraki aşamaya geçip üzerinde biraz düşünülebilir. Diğer işte Türkiye’nin birçok yerinde bir anda çekim ihtiyacı vardır, belki bu sektöre hizmet verebilme açısından önemli olabilir, bir mana ifade eder. Ama eğer herkes sadece kendi yaptığını yapacaksa, sadece güçleri bir araya getiriyoruz dendiği zaman, özel bir şey değilse, mevcudu farklı şekilde yapma açısından bir avantaj sağlamıyorsa bir değeri yok. Ne zaman her proje ortaya çıkmağa başlasa, ben start-up’lara şunu tavsiye ediyorum, başladıktan sonra 3 lira da olsa, 5 lira da olsa, hiç parasına bakmaksızın para bulmaya, yatırım bulmaya çıksınlar. Birilerine anlatmaya başlıyorsun. O anlatma esnasında sana ciddi anlamda soru geliyor. Çünkü hiç kimse 1 lirasını bile sokağa atmıyor. Birilerinden ama az ama çok yatırım alabiliyorsan, bir sonraki adım için çok ciddi bir enerji kaynağı olmaya başlıyor. Finansal anlamda değil. Ama fikrin doğru fikir olduğuna inanıyorsun. Bu arada o yatırımı yapanların da baktığı tek şey sadece fikir değil, fikir eksik olsa da geliştirilir. Arkasındaki kişilerin takım halinde o işi yaptıklarını biliyorlar. Takım halinde yapmaktan kastım da diyelim iki kişi böyle bir işe giriyorsa, bu iki kişi tabiri caizse kafalarını koymuş şekilde giriyorlar. Bir tanesi, “benim zaten başka işim var, ben buna öylesine destek veriyorum” falan dediği anda yatırımı yapacak olanda soru başlıyor; fikir güzel ama arkasındaki ekip dağılırsa benim bu işe yatırdığım para da dağılır gider. Ekibin tutku ile asılması, geriye düştüklerinde hiçbir şey olmamış gibi devam etmeleri gerekiyor. Bu imajı da karşıya verebilmeleri lazım.
Gözlemlerime göre yatırımcı anladığım kadarı ile bir takım, takımda da dengeli bir dağılım görmek istiyor. Yanılıyor muyum? Biri yaratıcıysa, diğeri uygulayıcı, öbürü finansçı olmalı diye düşünüyorlar.
Aynen. Kesinlikle doğru. İşte orada zaten bizim hep proje yönetimi dediğimiz şeyler devreye girmeye başlıyor. Yani kararların bütün takım halinde verilmesi. Bu lafta çok fazla kullanılıyor. Biz bir takım mıyız, takımız. Ama ne zaman ki bir zorluk oluşuyor o zaman hakikaten beraber aşıyorlarsa o zorluğu, o zaman testi geçip bir takım olduklarını gösteriyorlar. Ama bir zorluk olmaya başladığı zaman birçok defa dağılma başlıyor. Mesela bu zorlukta start-up’larda genellikle finansal tarafı ile ilgili olabilir.
Ceplerinde para mı olması lazım?
Hayır gerekmiyor. Çünkü parayı zaten belki yatırımcı verecek. Ama arkalarındaki iletişim nasıl? Eğer sürekli birisi işte “bu benim fikrim, aldık geliştirdik” vesaire gibi giriyorsa kelimelerden, vücut lisanından, birbirlerine olan tavırlarından karşıda bir ekip olup olmadığı anlaşılır… Mesela futbolda gazeteci mikrofonu forvete uzatıp “…çok iyi onadınız ama kaleci biraz kötüydü…” dese forvet hiçbir zaman “… ya evet hakikaten biz ileride çok iyi oynadık ama kaledeki arkadaş maalesef kötüydü…’’ demez, anın da topu çevirir; “… hepimiz elimizden geleni yaptık’’ der. Bu önemlidir. Arkada bir takım olması çok önemli. Finansal tarafta da birinci günde finansı yönetecek birisi lazım olmayabilir; örneğin birkaç arkadaş ev odasında sıfır maliyetle kodlamaya başlıyorlarsa hemen gerek yok.
Nereye satacağını bilmesi lazım.
Pazarı da müşteriyi de çok iyi tanıması lazım. Bildiği iş, bildiği alan olması ve çok farklı ya çok yeni bir şey yaratması lazım.
Okuyan sadece gençlerin soyunacağı bir alanı konuştuğumuzu düşünmemeli değil mi?
Değil tabii ki.
Örneğin akademide enteresan gruplar var. Bir hocanın etrafında buluşmuş akademisyen ve öğrenciler, fikirlerinin çok ama çok önemli olduğunu düşünerek yoğun duygu ile bağlı oldukları projeyi özenerek saklayıp raflarda tozlanıp kaldığını ve hükümlerinin geçtiğini gözleyebiliyoruz.
Bugün inanılmaz derecede hızlı bir devinim, mobilite var. Bu sebepten kim olursa olsun mesela üniversite camiasında hocaların çevresinde ki, bu birçok yerde var olan gerçek. İşin güzel tarafı, birçok yerde start-up ve yeni fikirler için destek fonksiyonları da var. Devletler destek veriyor, açık çalışma mekânları var, farklı alanlarda da şirketler içerisinde de destekler bulunabiliyor, “fikrin varsa gel burada geliştirelim” deniyor. Birkaç yıl önce Portekiz’de katıldığımız bir toplantıda, Portekiz Başbakanı çıktı, (ABD’de Trump’ın seçildiği dönemdi) “Oradan çıkacak arkadaşları bekliyoruz. Bir an önce yer vereceğiz onlara.” dedi. Destek fonksiyonları var, fikrin güzelse, fikrin varsa gel buraya diyor. Fakat, benim fikrim var, bunun üzerine gidiyorum diyemezsiniz bir zaman koymak lazım.
Nedir o zaman?
O, projesine, yapılacak olan yatırım miktarına, olgunluk süresine, başlangıca kadar ne kadar zaman alacağına göre değişiyor. Ama belli bir zamandan sonra fikir hedefine ulaşmadıysa bırakması lazım. Yani bir aşçı kuru fasulyeye tutkundur ama hayatım boyunca kuru fasulye yapacağım diye girmemesi lazım. Zaman içerisinde başka yemeklere kayması esneklik göstermesi lazım. O yüzden tutku, gerekli ama saplantı haline gelmemesi lazım. Fikir öldüyse bir sonrakine bakmak lazım.
Tutku ama saplantı değil.
Aynen.
Hızlı ama ne olabilir?
Acele ama hızlı değil belki. Acele ama yavaş yavaş.
Ve ekip arasındaki hikâye?
Evet. Ve finans tarafı çok çok önemli. Mali tarafı asla göz ardı etmemesi lazım. Bir de bu süreçte eğer profesyonel bir hayattan çıkıyorsa o zaman kendisi de para kazanamayacak demektir.
Kritik soru: çıkar mıydın? Devir bu devirken, çıkar mıydın?
Mesele devir değil. Herkesin kendine sorması gereken bir soru. Ben genç yaşlardan beri kendi başıma çeşitli şeyler yaptım, birçoğunda başarısız olup nasıl düşüldüğünü bizzat yaşadım. Düşüldükten sonra nasıl kalkılabileceğini yaşadım. Kalkılabiliyormuş. Hani derler, ertesi sabah mutlaka güneş doğuyor. Onu birçok kez yaşayınca yavaş yavaş insanın o kasları kuvvetlenmeye başlıyor. Ben çıkardım. Evet, hem de böyle bir dönemde böyle bir start-up’ı deneyebilirdim. Çünkü dünyanın gidişatı da git gide mobiliteyi destekleyen bir şey. Ama başarılı olacak manasında değil.
Kaç kriteri cebine koymuş olurdun?
En azından bir senelik kadar ben buradan para almayacağım şekilde bir finansal parayı kenara koyardım.
Ama para koymayacak mısın? Maliyetlerini indirdin.
Maliyetten bahsetmiyorum. Onların tamamen dışındakinden bahsediyorum. Bu benim tamamen kendi yaşamsal farkım. Nedir? Hayat standardımı belki biraz aşağıya indiririm ama çok fazla aşağıya indirmeden yine yememe, içmeme, sağlık giderlerime, keyfime, bütün bunlara dikkat edecek şekilde en azından bir senelik rakamı bir yerde bir kere kenara koyardım. Yatırım bunun üzerine. O yüzden diyorum eğer mümkün olduğu kadar düşük bir yatırımla başlarsak burada çok da fazla yatırım yapmadan girme imkânı var. Belli bir zaman sonra tutmadığı takdirde de güzel bir fikirdi deyip, bundan neler öğrendik diye çıkıp belki tekrardan bir başka fikir peşine gitmek lazım.
Güzeldi ama olmadı demek acıtan bir şey değil mi?
Doğal bir şey.
Bizi dinlerler mi? Gençlere aşk, zenginlik vadetmedik. Gerçeklerden, mesafeli bir dille konuştuk.
Fakat şöyle bir şey de var; gönüllerindeki ateşin peşinde koştukları zaman iyi ölçmeleri lazım, birincisi, acaba ellerine geçen parayı iyi kullana biliyorlar mı? İkincisi, hangi pazara girmek istediklerini acaba biliyorlar mı? Müşterilerini tanıyorlar mı? O yüzden kurumsal bir yerlerde vakit geçirmenin de bu avantajı var. Bunları öğreniyorsun, işi öğreniyorsun, dünyanın nasıl döndüğünü öğreniyorsun. Herkese ve her duruma göre aslında bunun farklı bir cevabı var. Ama günün sonunda kişinin bizzat kendisinde düğümleniyor.
Ben mesela bu durumda çıkar mıydım, ondan çok emin değilim. Kriz Türkiye’nin kapısını bu şekilde çalmışken bir süre dururdum izlemede kalırdım. Ne olduğuna bakardım. Tamam insanın yaşı da ilerliyor olabilir, sanırım bu noktaya geleceğiz…
Yok, sadece o da değil. Yarın koşullar başka olacak. Ama her halükarda zaten başka olacak. Öbür gün ondan daha da başka olacak. Söylemeye çalıştığım şey şu, eğer birisi start-up’la kendi işi ve benzeri işler gibi uğraşmak istiyorsa o zaman zaten bizzat kendi ruh hali içerisinde bu değişikliklere alışkın ve açık olması lazım. Ne demektir? Pazarı sadece burası görmemek lazım. Gidip başka ülkeye yerleşebilme esnekliğine de sahip olması lazım. Benim her zaman tavsiye ettiğim şey şu, bir yere doğru gitme isterken onu belki bir genel vizyon olarak görmek lazım ama oraya giden yolda da sürekli manevra yapabilme becerisini ve ataklığını barındırmak lazım. Ataklığın düşmeye başladığı andan itibaren zor olmaya başlıyor. O bekleme her zaman var olabilecek bir şey.
Peki, beklemeyin görün.
Erken görürsen en azından bir defa daha değiştirip bir daha görme şansın var. Ama çok geç görürsen bak Elon Musk’a kaç defa bir şey yapmış vaziyette, en son belki havluyu atacakken bambaşka taraflara çıktı. Ama şimdi yine bambaşka dertlerle uğraşıyor. Rollercoaster gibi hayat böyle. Hayatı çok da ciddiye almamak lazım. Rollercoaster gibi adapte olmak lazım.
Keiretsu Forum / Yazar: Yaprak Özer tarafından kaleme alınan alıntı haberimizi tüm okurlarımızın ilgi ve bilgisine sunuyoruz.